قیر در واقع چسب مایعی است که آسفالت را در کنار هم نگه می دارد. اصطلاح قیر اغلب به اشتباه برای توصیف آسفالت استفاده می شود.
در جاده ای که با قیر آب بندی شده، لایه ای از قیر پاشیده شده و سپس با سنگدانه پوشانده شده است. سپس این کار برای ایجاد مهر و موم دو لایه تکرار می شود.
آسفالت در کارخانه‌ای تولید می‌شود که سنگدانه، قیر و ماسه را گرم، خشک و مخلوط می‌کند و به یک مخلوط مرکب تبدیل می‌شود. سپس از طریق یک ماشین سنگفرش در محل به عنوان یک ماده جامد در ضخامت نامگذاری شده یا مورد نیاز، نسبت به استفاده نهایی اعمال می شود. آسفالت باعث ایجاد سطح جاده آسفالت صاف تر و بادوام تر از جاده های آب بندی شده با قیر می شود.
تفاوت آسفالت و قیر
| آسفالت | قیر |
| روسازی های آسفالتی بادوام هستند. با عمق لایه ۲۵-۴۰ میلی متر و طول عمر بیش از ۲۰ سال. | روسازی های قیر دوام کمتری دارند. با عمق لایه ۱۰-۲۰ میلی متر و طول عمر ۵-۱۰ سال. |
| سطح ساخته شده از آسفالت صاف تر و مقاوم تر در برابر لغزش است و ایمنی راننده و کمترین صدا را تضمین می کند. | قطعات شل روی روسازی های قیر، تجربه رانندگی را پر سر و صداتر می کند و می تواند لاستیک ها را فرسوده کند، در نتیجه باعث ایجاد مشکلات ایمنی می شود. |
| کاهش اصطکاک بین لاستیک و ماشین؛ یعنی مصرف سوخت بهتر و به حداقل رساندن انتشار دی اکسید کربن. | مقاومت اصطکاکی بالاتر روسازی قیر به معنای بهره وری کمتر در استفاده از انرژی است. |
| آسفالت یک ماده غیر قابل نفوذ است، بنابراین روسازی ها شسته نمی شوند. بنابراین شانس کمتری برای نفوذ و آلودگی به آب های زیرزمینی دارند | قرار گرفتن در معرض شستشوی قیر ممکن است باعث بدتر شدن کیفیت خاک و آب زیرزمینی شود. |
| نسبت به روسازی های قیر نسبت به دما حساسیت کمتری دارد. اثرات منفی فقط در دمای بسیار بالا یا پایین دیده می شود. | روسازی ها مستعد دمای بالا هستند که می تواند آن را نرم و لطیف کند. |
| نصب نسبتاً پرهزینه تر است. | نصب ارزان نسبت به آسفالت. |
| مقرون به صرفه یک سطح آسفالتی مانند سطح قیر به نگهداری منظم نیاز ندارد، بلکه یک بررسی معمولی به صورت دوره ای کافی است. | آنها نیاز به تعمیر و نگهداری منظم دارند، به ویژه در هنگام روکش مجدد روسازی با حجم ترافیک بیشتر. بنابراین در دراز مدت مقرون به صرفه نیست. |
